İsviçre'den ayrılıp Fransa'ya giriyoruz yönümüz Lyon

İsviçre'den ayrılıp Fransa'ya  giriyoruz yönümüz Lyon

İsviçre’deki üçüncü günümüze yine güzel bir güneşle uyanıyoruz. Önümüzde yemyeşil çayırlarla kaplı küçük küçük köyler uzanıyor. Yönümüz Cenevre ve planımız, bugün İsviçre’den ayrılıp Fransa’ya geçmek. Lyon yakınlarında bir yerde yaşadığını bildiğimiz arkadaşlarımız Recai ve Helen'i görmek istiyoruz. Recai'nin eşi Helen Fransız ve tam bir at tutkunu. Uzun yıllardan bu yana Lyon yakınlarında yaşıyorlar. Eskiden çok sayıda atları vardı binicilik ve bakım konusunda çocuklar gençler için dönemsel kurslar düzenliyorlardı. Şimdilerde ise atların sayısını epeyce düşürüp işi hobiye dönüştürmüş ve tüm konsantrasyonlarını “Komutekir” markasıyla ürettirdikleri binici kıyafetlerine yoğunlaştırmış durumdalar.

13 Nisan Pazartesi akşam üzeri Morestel'e ulaşıyoruz. Morestel bizimkilerin yaşadığı yere 20-25 km kadar geride yine bir ortaçağ kenti. Yukarıda gösterişli bir kale, kale etrafında yine daracık sokaklar ve ahşap panjurlu taş evler var. Sokaklar tamamen taş döşeli ama taşlar belli ki gerçekten yüzyıllardan buyana oradalar.. insan sokak aralarında yürürken ister istemez ortaçağı anlatan filmlerden birinde gibi hissediyor. 

Kalenin hemen yanında kilise var, ilk çağlardan buyana din ve idare hep bir arada olmuş. Şehir merkezi eski haliyle korunmuş, dar sokaklarındaki eski yapılar bar yada restoran olarak restore edilmiş. Arabayı park edip biraz yürüdüğümüzde solda bir Türk kebapçıyla karşılaşıyoruz. İçeri girip en azından bir selam verelim diyerek kapıyı araladığımızda Battal’la tanışıyoruz.

Battal Akdağ Maden’li; uzun yıllardır Fransa’da yaşadığını öğreniyoruz. Biraz hoş beş derken tanışıp anlaşıyoruz ama bizim daha yolumuz var kalmamız mümkün değil. Battal’ın taze çayından birer bardak içtikten sonra vedalaşmak istiyoruz derken içeri Batta'ın bir Türk arkadaşı giriyor ve bizim de Türk olduğumuzu görünce elindeki paketi gösterip “abi bunlardan birer tane yemeden bırakmam” diyor.  Neymiş diye pakete bakıyoruz aman Allah'ım tulumba tatlısı !! Ne zamandır yollardayız, tulumba bulur da yemez miyiz ? Hemen ayak üstü birer tatlı atıştırıp yeni gelen arkadaşla da tanışıyoruz. O da Fransa’ya evlenip gelmiş aslen İstanbulluymuş ama o Battal gibi burada mutlu değilmiş çok yakında Türkiye’ye geri dönecekmiş işini de hazırlamış.

Oradan buradan konuşurken konu Recai’ye geliyor; boyu posu saçı derken hemen çıkartıyorlar ve ilk söyledikleri"çok iyi biliyoruz at malzemesi satıyor ama abi o Türk mü? Biz onu Fransız sanıyorduk" oluyor. 

Morestel'e, Battal'a ve arkadaşına tekrar tekrar teşekkür edip vedalaştıktan sonra hava kararmak üzereyken Recai ve Helen’in yaşadığı Veyssilieu’daki çiftliği buluyoruz. Kapıyı Helen açıyor, sımsıcak kucaklaşıyoruz, işte bu muhteşem bir şey! Nerede olursa olsun insanın kendi canından kanından kendi kültüründen biriyle kucaklaşmaya ihtiyacı var; bunu ancak uzun süre ayrı kaldığında farkediyor insan :)